Σε κάθε κλειστό ή ανοικτό κύκλωμα θέρμανσης ή κλιματισμού αμέσως μετά την πλήρωση με νερό και την θέση σε λειτουργία αρχίζει ή διαδικασία της εσωτερικής διάβρωσης των μετάλλων (αναλύεται παρακάτω). Έχει δε σαν αποτέλεσμα, την δημιουργία οξειδίων των μετάλλων γνωστών σαν μαγνητίτη που πολύ συχνά αποκαλείται « λάσπη ».

Τα οξείδια αυτά είναι 5 φορές βαρύτερα του νερού και έτσι εναποθέτονται στα πιο ήσυχα σημεία μιας εγκατάστασης (π.χ. κάτω γωνίες θερμαντικών σωμάτων). Το αποτέλεσμα είναι η μείωση της θερμικής επιφάνειας των θερμαντικών σωμάτων..
Επίσης μία άλλη ιδιότητα των οξειδίων αυτών είναι η στιλβωτική ιδιότητα. Έτσι οι αντλίες κυκλοφορίας και οι βάνες εκτροπής, παρεμποδίζονται με αποτέλεσμα να έχουμε και ανεπαρκή κυκλοφορία νερού ή εν τέλει και κάψιμο των κινητήρων της αντλίας ή της βάνας.
Στην περίπτωση εναλλακτών παραγωγής ζεστού νερού χρήσης (βλέπε επίτοιχοι λέβητες αερίου) παρατηρείται μείωση της απόδοσής τους και πολύ συχνά σταμάτημα του καυστήρα κατά την παραγωγή ζεστού νερού χρήσης λόγω της προσέγγισης του νερού του κυκλώματος θέρμανσης σε θερμοκρασίες προστασίας από εναπόθεση αλάτων. Τα οξείδια σιδήρου που μεταφέρθηκαν στον δευτερεύοντα εναλλάκτη στην πλευρά της ροής ζεστού νερού κεντρικής θέρμανσης έχουν λερώσει τον εναλλάκτη με αποτέλεσμα την μειωμένη θερμική εναλλαγή με το κρύο νερό χρήσης.